August 28th, 2016
Beste Nima,
Gedachten zijn vluchtig. Ze laten zich moeilijk vangen. Met genoegen verteer ik jouw woorden. De analogie van koken en schrijven kietelt mijn belevingswereld. Jouw lofrede van het schrift brengt zelfs een glimlach op mijn gezicht. Het is mooi dat je de kakofonie weet te verpoppen. Ik denk ook dat er sprake is van een bepaalde overzichtelijkheid tussen vormen die elkaar zonder de overvloed nooit gevonden zouden hebben. Ergens vind ik die neiging om te catalogiseren prachtig en tegelijkertijd ook weerzinwekkend in haar besluiteloosheid. Gelukkig zal ook hier uiteindelijk de tand des tijds onverbiddelijk blijken te zijn. De ultieme gewaarwording dat alles wat digitaal is ook fysiek is. Onvermijdelijke vergankelijkheid.
Voor mij is schrijven geen warme zoektocht. De woorden komen niet zomaar. Tegensputterend. Ondertussen verheldert schrijven wel door haar belofte scherp te stellen. Je vraagt me naar mijn oriëntatietechnieken. De aanname van zoeken is de wil te vinden. Die wil staat bij mij op een waakvlammetje. Vandaar misschien ook mijn gevoel van verlorenheid. Ik waan mijn weg door te reduceren. Door te conceptualiseren en te abstraheren. Zelf te catalogiseren. Dat was mijn manier om door scripties heen te werken. Er zijn maar zo weinig wezenlijk verschillende vormen. Het is veel van hetzelfde. Maar dan ook heel veel. Noem me gerust cynisch. Maar ik heb niet het idee om goud te delven in een overgespecialiseerde catalogus. Mijn stille overtuiging is dat wat echt waarde heeft niet te vinden is in de “cloud”. De kunst is om te zien wat niemand ziet. Om voorbij de vingers te kijken.
Vervreemding. Vervreemding. Ambivalentie. Dat is waar ik sta. Weet je wat het mooie is van het gesproken woord? Het is zo universeel en komt in zoveel grotere hoeveelheden dan schrift en toch vervliegt het bijna geheel waardoor het nooit een overvloed zal blijven. Dat is geen lofrede voor de oratie. Nee. Het is een romantisch verlangen om voorbij de aannames van onze tijd te komen. Te zien voorbij wat de tekst ons zegt. Te kijken voorbij wat ons gezegd wordt te zien. Te zwijgen. Eindelijk eens te zwijgen. De wereld te voelen.
Zondagsgroet,
Christian de Ster
PS: Je mag doen met de woorden wat je wilt. Ze zijn niet van mij. Niet van ons. Dus gooi het maar open. Ook nog een vraag voor jou. Hoe “zie” jij de wereld?